Ik ben van jaargang 1973. Opgegroeid in Barneveld heb ik daar in de omgeving veel gefietst en gelopen. Van jongs af aan zocht ik graag de rust en ruimte op.
Van 1992 tot 2004 heb ik in de Randstad gewoond: tijdens mijn studie in Leiden en sinds 1995 in Katwijk aan den Rijn. Zomer 2004 zijn we verhuisd naar Veenendaal - terug naar het midden van het land.
In 1995 ben ik getrouwd met Marleen. In 1998 hebben we een geweldige zoon gekregen,Klaas en december 2004 in is daar Teun bijgekomen.
Tijdens mijn studie Klassieke Talen (1992-'98) was ik al intensief bezig met fotografie. Zelf had ik het idee 'dat ik maar wat aanrommelde', maar al snel vroegen vrienden me foto's te maken van bruiloften. Of zomaar spontane foto's waarin ze zichzelf herkenden.
Na de afronding van mijn studie heb ik de stoute schoenen aangetrokken: de ene helft van de week werk ik in het onderwijs, de andere helft ben ik bezig met fotografie.
Er is veel in de fotografie dat mij aantrekt. Als ik het onder woorden probeer te brengen, is het vooral onder de indruk raken. Onder de indruk van de kleuren en vormen in de natuur, de intense gevoelens bij een bruiloft, de unieke trekken van een mens èn dat dan vervolgens in beelden proberen te vangen:
Wat is belangrijk, wat hoort er niet bij? Schuiven met de camera, dichterbij, toch nog wat naar links. Ja, zo is het goed - precies zoals ik het wil laten zien.
Fotografie betekent voor mij vooral helemaal opgaan in de schoonheid van de schepping - schoonheid die vaak gelegen is in de kleine dingen: een plantje dat zich staande houdt op een rots, het zachte licht dat de zon werpt op een wolk, een teder gebaar dat zoveel zegt.
Goed kijken naar de kleine dingen in onze wereld maakt me ook bewust hoe kwetsbaar schoonheid is. Het zijn dan ook vaak foto's die mensen ervan doordringen dat we beter moeten zorgen voor de aarde die ons is toevertrouwd.
Het mooiste compliment dat ik voor een foto kan krijgen is: wat is dat mooi! - niet: wat is dat een mooie foto!.
Als mensen mede door mijn foto's de schoonheid van de schepping leren zien en waarderen, ben ik de gelukkigste fotograaf ter wereld!
Altijd al hebben mensen er behoefte aan gehad om hun omgeving af te beelden. Kunst is begonnen met de grotschilderingen van dieren. In de oudheid versierde men de muren: fresco's vol paradijselijke plaatsen met allerlei dieren en bloemen.
Nu de natuur steeds meer terrein verliest op wat de mens bebouwt en gebruikt, wordt de behoefte steeds groter om zich te omgeven met beelden van de natuur, van breekbare mosjes tot grootse landschappen. Bewust of onbewust beseffen we dat onze cultuur de ongereptheid en grootsheid van de natuur nodig heeft om zichzelf niet kwijt te raken.
Landschapsfotografie is dan ook voor veel mensen een manier om als het ware weer even op te gaan in de natuur, om in die rust en ruimte zichzelf weer te hervinden.
Bij mijn fotograferen word ik bovendien gemotiveerd door het geloof in God, die hemel en aarde geschapen heeft. We leven niet zomaar op een planeet: God wil dat we werkelijk genieten van zijn schepping en er goed voor zorgen.Foto's van grote landschaps- en natuurfotografen hebben me ertoe aangezet om beter met de schepping om te gaan. Om de betrekkelijkheid van ons moderne geloof in 'groter, sneller, meer' in te zien. Wij kunnen wel druk in de weer zijn, maar gaat de schoonheid van een enkele bloem ons niet ver te boven?
Iedereen heeft zijn eigen plaatsen waar hij steeds weer naar terugkeert. Voor mij zijn dat in Nederland landgoed Erica en Stoutenburg in de Gelderse Vallei, in de buurt van Barneveld waar ik ben opgegroeid.
Maar mijn hart heb ik verpand aan Schotland: de gedempte kleuren van de Hooglanden, de eindeloze verten van de kust en de talloze eilanden, de felle opklaringen en altijd veranderlijke wolken, de schakeringen van mossen, bloemen, rotsen: my bonny is over the North Sea...
